W starożytnych Chinach bajka o głupim starcu przenoszącym góry ilustruje niezłomnego ducha wytrwałości dzięki powolnemu i stałemu wysiłkowi.

Kiedy ludzkość wkroczyła w XVIII wiek, pierwsza rewolucja przemysłowa przyniosła nie tylko transformację technologiczną, ale także głęboką zmianę społeczną, rozpoczynając erę, w której maszyny zaczęły zastępować pracę fizyczną. Od tego czasu przemysł wiercenia i wydobywania skał szybko przeszedł w kierunku szybszych, trwalszych i wydajniejszych metod. W trakcie tego procesu opracowano różne formy gwintów do połączeń żerdzi wiertniczych, w tym gwinty zgodne ze standardem API i gwinty trapezowe w kształcie fali.

Zasady działania tych wątków różnią się, co prowadzi do różnych wymagań. Starszy ekspert techniczny w branży wiertniczej omówił publicznie gwinty żerdzi wiertniczych ze stożkiem walcowym i żerdzi do wierteł udarowych. Przedstawione spostrzeżenia są tak cenne, że uważa się, że warte są ponad dziesięciu lat badań.

Wiertła stożkowe do ropy naftowej działają poprzez obracanie i kruszenie skały, a żerdzie wiertnicze wykorzystują gwinty zgodne ze standardem API. Gwinty te przenoszą jedynie nacisk osiowy, siły skręcające i niektóre siły uderzenia, bez przenoszenia energii uderzenia na korpus pręta. Gwinty w standardzie API przeznaczone są przede wszystkim do łączenia, mocowania i uszczelniania, co skutkuje minimalnym zużyciem energii i znikomym przegrzaniem.

Natomiast w żerdziach do wierteł udarowych zwykle stosuje się gwinty w kształcie litery R lub T. Energia z hydraulicznej wiertnicy do skał przekazywana jest przez pręt do wiertła, co prowadzi do znacznych strat energii w postaci ciepła na połączeniach gwintowych, o temperaturach potencjalnie przekraczających 400°C. Gdyby w żerdziach górnych młotów zastosowano gwinty zgodne ze standardem API, nie tylko byłyby one nieefektywne w przenoszeniu energii, ale mogłyby również ulegać erozji, co utrudniałoby demontaż żerdzi wiertniczych i poważnie wpływało na wydajność konstrukcji i zwiększało koszty.

W latach 70. i 80. XX wieku zagraniczni eksperci prowadzili szeroko zakrojone badania nad gwintami stosowanymi w żerdziach do wierteł udarowych, uwzględniając gwinty faliste, kompozytowe, odwrotnie ząbkowane, FL i trapezowe. Stwierdzono, że gwinty faliste nadają się do prętów o średnicach poniżej 38 mm, natomiast gwinty trapezowe są bardziej odpowiednie do prętów o średnicach od 38 mm do 51 mm.

W XXI wieku, wraz ze wzrostem średnicy końcówek górnego młotka i uwzględnieniem wytrzymałości rdzenia gwintu, różne firmy produkujące narzędzia wiertnicze wprowadziły w drodze ciągłych badań i rozwoju nowe typy gwintów, takie jak SR, ST i GT.

Podsumowując, podczas procesu wiercenia w skale połączenia gwintowe na żerdziach wiertniczych są jednym z głównych obszarów zużycia energii i głównym czynnikiem powodującym wczesne awarie żerdzi wiertniczych.

Jak naucza buddyzm, „zależne powstawanie jest puste i nie należy trzymać się żadnej pojedynczej metody”. Przy ciągłym postępie nauki i technologii warto zastanowić się, czy obecnie stosowane formy gwintów są najlepszym i ostatecznym rozwiązaniem połączeń w branży wierceń hydraulicznych.